การเผชิญหน้าการรักษาของ Carols ที่โรงพยาบาล

Carol พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่กระเจิดกระเจิงในโรงพยาบาลในโลกที่เส้นแบ่งระหว่างความเป็นจริงและจินตนาการเบลอ เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อเหตุฉุกเฉินทางการแพทย์ แต่เธอกลับแสวงหาความปลอบใจในรูปแบบของการเผชิญหน้าการรักษา ในขณะที่เธอก้าวเข้าไปในห้องสายตาของเธอล็อคกับผู้ป่วยรายอื่นและประกายไฟก็จุดประกายระหว่างพวกเขา นี่ไม่ใช่ผู้ป่วยรายใด แต่เป็นความงามที่น่าทึ่งที่กระตือรือร้นที่จะช่วยให้ Carol หาทางกลับไปหาตัวเองอากาศหนาด้วยความคาดหวังเมื่อพวกเขาเริ่มสํารวจร่างกายของกันและกันมือของพวกมันเคลื่อนไหวในจังหวะที่ทั้งอ่อนโยนและรุนแรง ห้องกลายเป็นสนามเด็กเล่นแห่งความสุขเต็มไปด้วยเสียงครวญครางเบา ๆ และเสียงกรอบแกรบของผ้าปูที่นอน การเผชิญหน้านั้นห่างไกลจากคลินิกเมื่อพวกเขาเจาะลึกความต้องการลึก ๆ ร่างกายของพวกเขาผนวกกันในการเต้นรําที่เก่าแก่เหมือนเวลาเองนี่คือเรื่องราวของการรักษาผ่านการสัมผัสการเดินทางแห่งการค้นพบตัวเองและเป็นเครื่องยืนยันถึงพลังแห่งการเชื่อมต่อของมนุษย์ โลกที่ขอบเขตของความสุขถูกผลักดันและกฎเดียวคือการยอมจํานนต่อช่วงเวลา.